Het is 26 jaar geleden dat ik beviel van onze oudste dochter. Na de bevalling moest ze even bekomen in een couveuse. We mochten haar wel zien gelukkig. Ons volgroeide meisje lag nieuwsgierig tussen andere hele kleine couveusekindjes in. Ze had een boel zwarte krulletjes en lag vredig met een vinger in de mond af te wachten wat de wereld haar zou brengen. Nu is ze zelf hoogzwanger en kijken we allemaal uit naar de geboorte van hun kleine meisje.
#Blond
Zoals iedere ouder gingen ook wij in die tijd trouw naar het consultatiebureautje. Daar kwam onze dochter, nog niet zo oud, met een ieniemienie staartje op haar hoofd. Haar vader noemde het liefkozend ‘een palmboompje’. De kleur van haar haar zagen we langzaam maar zeker veranderen. Het zwarte verdween en maakte plaats voor blond en steil haar. Dat ze lekker veel haar heeft is helemaal niet gek. Het zit aan beide kanten in de familie.
#Zwart
Haar man, de papa in spé, is geboren met zwart haar en heeft nog steeds die mooie haarkleur. Natúúrlijk gaan we er dus vanuit dat hun kleine pruts veel en ook zwarte haartjes zal hebben. De echo’s van tegenwoordig laten al heel wat zien maar de haarkleur zal tot op de dag van de geboorte haar kleine geheimpje zijn.
#Zwart!
Het babykamertje heeft, hoe kan het ook anders, zwarte accenten met hier en daar een beetje goud(blond). De beide opa’s hebben geholpen om het kamertje precies naar wens te maken. Het kamertje straalt warmte en een heel welkom gevoel uit. Zo’n nestje waar elk kindje in geboren wil worden en wat je ieder kleintje gunt.
Voor de eerste weken na de geboorte heeft onze dochter zelf een wieg gemaakt en geknoopt. Het hangt lichtjes schommelend naast hun bed. Macraméknopen omlijsten het wiegje en maken er een prachtig beschermend holletje van. Alles en iedereen is er klaar voor. De papa en mama. Het kleine meisje. Het kamertje. De wieg.
#Alles is zelf gemaakt! 🙂
